نجوای منتظر

امام صادق (ع) فرمود: توبه کار مانند کسی است که گناهی را مرتکب نگشته است و نیز کسی که از گناهی استغفار کند و در عین حال به گناه اصرار ورزد گویی نسبت به پروردگارش استهزا روا می دارد.

مجموعه ورام،ج۱، ص۶

وقتی دستهایت را نذر مرتب کردن حجابت میکنی

وقتی چشمهایت را بر حرام میبندی

وقتی با آهنگ نجابت و وقار از جاده تلخ گناه پیروزمندانه میگذری

وقتی پاکی وجودت را از نگاه های چرکین میپوشانی

آنگاه

پیشکش توست بلندای آسمانها

که چادرت آسمانست و تو خود از جنس ماهی

گفتم به مهدی بر من عاشق نظر کن                               گفتا تو هم از معصیت صرف نظر کن

گفتم به نام نامیت هر دم بنازم                                       گفتا که از اعمال نیکت سرفرازم

گفتم که دیدار تو باشد آرزویم                                       گفتا که در کوی عمل کن جستجویم

گفتم بیا جانم پر از شهد صفا کن                                   گفتا به عهد بندگی با حق وفا کن

گفتم به مهدی بر من دلخسته رو کن                                گفتا ز تقوا کسب عز و آبرو کن

گفتم دلم با نور ایمان منجلی کن                                      گفتا تمسک بر کتاب و هم عمل کن

گفتم ز حق دارم تمنای سکینه                                        گفتا بشوی از دل غبار حقد و کینه

گفتم رخت را از من واله مگردان                                    گفتا دلی را با ستم از خود مرنجان

گفتم به جان مادرت من را دعا کن                                   گفتا که جانت پاک از بهر خدا کن

گفتم  ز هجران تو قلبی تنگ دارم                                    گفتا ز قول بی عمل من ننگ دارم

گفتم دمی با من ز رافت گفتگو کن                                   گفتا به آب دیده دل را شستشو کن

گفتم دلم از بند غم آزاد گردان                                         گفتا که دل با یاد حق آباد گردان

گفتم که شام تا دلها را سحر کن                                       گفتا دعا همواره با اشک بصر کن

گفتم که از هجران رویت بی قرارم                                   گفتا که روز وصل را در انتظارم

داشتم سجاده آماده میکردم برای نماز،همین که چادرمشکی ام را برداشتم تا چادر نماز بر سر کنم گفت: این همه خود را بقچه پیچ میکنی که چی؟ برگشتم سمت صدا،دخترک دراز کشیده بود گوشه ی نماز خانه،پرسیدم با منی؟ گفت: بله! با تو ام و همه ی بیچاره هایی که مثل تو اند.اذیت نمیشوی با این پارچه ی دراز دور و برت؟

تا آمدم حرف بزنم گفت: نگاه کن ببین چقدر زشت شدی،چرا جامعه را مثل عزادارها سیاه میکنید؟

خندیدم و گفتم چقدر دلت پر است دوست من! اگه حرف دیگری مانده بگو،خنده ام را که دید گفت: نه! دلم پر است ولی با شماها حرف زدن فایده ندارد.

گفتم؛ شاید حق با تو باشد عزیزم و پرسیدم ازدواج کردی؟ گفت: بله.

گفتم؛ چادرم را دوست دارم.چادر؛ مهربانیست.با سرزنش نگاهم کرد که یعنی تو هم مثل بقیه ای……

گفتم؛ چادر سر میکنم، به هزارو یک دلیل،و یکی از دلایلش زندگی توست!

بلند شدو نشست و با تعجب نگاه کرد.گفتم خب؛ خدا قبل از دستور دادن به من که خودم را بپوشانم به مردها میگوید؛ غض بصر داشته باشید یعنی مراقب نگاهتان باشید.تکلیف من یک چیز است و تکلیف مردان یک چیز دیگر.

بعد این تکالیف مکمل هم اند،یعنی اگر مردی غض بصر نداشت و زل زد به من،پوشش من باید مانع و حافظ او باشد،ومن اگر حجاب نداشتم،غض بصر مرد باید مانع و حافظ من باشد.همسر تو تو را« دید» کشش ایجاد شد،تو را انتخاب کرد.چه تضمینی داری که همسرت به زنانی غیر ازتو نظر نیاندازد و لذت نبرد،وقتی مبنای انتخاب برای او یک نگاهاست.

گفت: خب ما به هم تعهد دادیم.

گفتم: غریزه،منطق نمیشناسد.چه زندگی ها که به چشم خودم دیدم چطور با یک نگاه آلوده به باد فنا رفت.من چادر سر میکنم،تا اگر روزی همسر تو به تکلیفش عمل نکرد،زندگی تو،به هم نریزد.محبتش نسبت به تو که محرمش هستی کم نشود.من به خودم سخت میگیرم و در گرمای تابستان و سرمای زمستان کلافه میشوم،بخاطر حفظ خانه و خانواده ی تو.

منم مثل تو زنم،تمایل به تحسین زیبایی هایم دارم،اما روی تمام ای علاقه ها خط قرمز کشیده ام،تا به اندازه ی خودم حافظ گرمای زندگی تو باشم.

سکوت کرده بود.گفتم؛ راستی….هر کسی در کنار تکالیفش،حقوقی هم دارد.حق من این نیست که زنان جامعه ام با  موهای رنگ شده ی پریشان و صد قلم آرایش،…….چشم های همسرم را به دنبال خودشان بکشانند.حالا بیا منصف باشیم.من بایداز شکل پوشش و آرایش تو شاکی باشم یا شما از من؟؟؟

بعد یک سکوت طولانی گفت: هیچ وقت به قضیه این طور نگاه نکرده بودم……راست میگویی؛

چادر مهربانیست.

امام علی ( ع) فرمودند:

در بدن انسان چیزی کم سپاس تر از چشم نیست،

پس به خواسته های آن اعتنا نکنید( و آن را کنترل کنید)

که اگر به خواسته های چشم پاسخ مثبت دهید،

شما را از یاد خدای بزرگ باز میدارد.

بحارالانوار۱۰/۱۰۷

سرباز آقاییم……اما اورا نمیشناسیم،

خیلی کم کاری کرده ایم.هفته را به امید ظهورش سپری میکنیم،

،اما روز جمعه که فرا میرسد،حتی برای نماز صبحمان ارزش قایل نمی

شویم.به مناجات و دعایی بر میخیزیم که معنای آنرا درک نمی کنیم.مدام

گفتیم آقا چرانمی آیی،ولی نمیدانیم که جواب چراهایمان پیش

ماست.فقط دوستش دارییم!؟ وا اسفا که حب به

امام زمان لازم است ولی کافی نیست،وما به همین

بسنده کردیم.ما باید خیلی بیشتر ازین مولایمان را

بشناسیم،باید با شیطان و شیطان پرستان رقابت تنگاتنگی

داشته باشیم.شیطان لحظه ای غافل نمیشود.او تلاش زیادی

میکند تا حضرت ظهور نکنند.چون با ظهور ایشان مرگش

فرا میرسد.

شیطان با زیبا جلوه دادن گناهان انسان را فریب میدهد.

هدف اصلی اوشیعیان مهدی( عج) هستند،چرا که فقط ازین

طریق میتواند به ظهورآقا آسیب برساند.حواسمان باشد هرچه

ایمانمان بیشتر باشد،بیشتر درتیررس شیطانیم.از گناه دوری کنیم

و لحظه ای از وسوسه شیطان غافل نشویم.فرمانده لشگرمان را

بیشتر و بهتر بشناسیم تا بتوانیم در رکابش خدمت کنیم.