نجوای منتظر

چند روز از شهادت جان سوز مجاهد کبیر و سید محبوب مقاومت سید حسن نصرالله میگذرد و من در شوک عظیمی بسر میبرم.

اشک حسرت گوشه چشمانم جاخوش کرده و آن را ترک نمیکند.

سردار دلم حاج قاسم که رفت فکر میکردم تمام دنیای مقاومت را از دست دادم.

کم‌کم با غمش عجین شده بودم که باز کوه غمی ریزش کرد و حاج ابراهیم مهربان رییس جمهور  دلها را از دست دادیم.

خدایا چه مردم ناسپاسی هستیم.

خدا وقتی میخواهد امتی را هدایت کند، ولی را میفرستد و حجت بر آنان تمام میشود. اما اگر هدایت نشوند و بر گمراهی خود بمانند از خود همان امت هزینه میکند،خوبان شان را میگیرد تا تلنگری شود و آنان را بخودشان آورد.

معاذالله

ما امت شیعه چه کردیم که کارمان به هزینه دادن رسیده است.

بعد از فقدان شهید رییسی هم تنبیه نشدیم.

برای همین اسماعیل هنیئه را دادیم.

شهدای مقاومت صف به صف میروند و ما شیعه ایرانی حتی در صف جهاد تبیین به خط نشدیم.

این میشود که سید محبوب را هم هزینه میکند خدیا…

یاران همه رفتندافسوس که جا مانده منم

……..