ما به نشانه های بی اشتباه ایمان آورده ایم و این را به رخ عالم میکشیم که اهل بیت رسول الله پاک ترین مخلوقات خدایند.به رخ عالم میکشیم که انتظار نشان محکم باور ماست که چشم به راه مردی هستیم که با آمدنش در کالبد مرده زمین روح تازه ای خواهد دمید.اگر خورشید دیر طلوع میکند گناه او نیست،دیوار های شهر بلند شده است.
وقتی دستهایت را نذر مرتب کردن حجابت میکنی
وقتی چشمهایت را بر حرام میبندی
وقتی با آهنگ نجابت و وقار از جاده تلخ گناه پیروزمندانه میگذری
وقتی پاکی وجودت را از نگاه های چرکین میپوشانی
آنگاه
پیشکش توست بلندای آسمانها
که چادرت آسمانست و تو خود از جنس ماهی
کسی یک روز می آید تا تمام فاصله ها و دوست نداشتن ها
را بشکند…..ومن آن روز همه ی چشم به راهی هایم را که زیر
پلک های بغض کرده پنهان کرده ام،روی شانه اش خالی
می کنم.ما هزارو اندی سال طعم غم غروب جمعه را
چشیده ایم.روز ها کشنده است بی تو…..« غیبت» آزمایشی
« الهی» ست که ما آدم هایی که سر خودمان را خیلی شلوغ
کرده ایم،برای دل مان وقت بگذاریم….ما ذهن کودکان مان
را به نام پر امید تو زینت داده ایم و ایمان داریم به یک
روشنایی دل انگیز که تو پناه همه ی بی پناهان می شوی،
آری! کسی یک روز می آید….
چادر من
نه برای نشان دادن فقر در سریال های کشورم است…..
نه لباس متهمان دادگاه و زندان ها…….
چادر من
تاج بندگی من است.
سند زهرایی بودنم را امضا میکند.
چادر من
بوی خون شهدا میدهد،شهدا آنرا به خون خود معطر کردند….
چادرم افتخار من است،سربلندم میکند،با آن انس گرفته ام.
آیا میشود مانوست را کنار بگذاری؟
آنگاه خود را تنها میابی،دلتنگ میشوی،هیچ چیزی نمیتواند
جای مانوست را پر کند،آنجاست وجودش لازم میشود.
وقتی آن را بر سر میگذارم،با او نجوا میکنم،قدرش را میدانم
که مرا از نگاه های تیز نا محرمان حفظ میکند،و وجودم را
لطافت می بخشد.
وقتی سخت سرگرم کار و زندگی شده ای؛ طوری که حتی
با صدای باران آرام نمی شوی؛ در روزهای سرد پاییز شعله
ای آشنا تمام وجودت را گرم می کند و تو آرام که نمی گیری
هیچ،آتش هم میگیری منتظر…..
بیا به آن مرد بیابانگرد هاشمی بگوییم:
« ما تنهایش نمی گذاریم…..»
این را چشمهای خیس و دل نگرانمان می گویند.
آری! کم کم پیراهن سیاهت را بیرون بیاور.انتظار مهدی( ع)
امتداد عاشورای حسین( ع) است.