نجوای منتظر

چادر من

نه برای نشان دادن فقر در سریال های کشورم است…..

نه لباس متهمان دادگاه و زندان ها…….

چادر من

تاج بندگی من است.

سند زهرایی بودنم را امضا میکند.

چادر من‌

بوی خون شهدا میدهد،شهدا آنرا به خون خود معطر کردند….

چادرم افتخار من‌ است،سربلندم میکند،با آن انس گرفته ام.

آیا میشود مانوست را کنار بگذاری؟

آنگاه خود را تنها میابی،دلتنگ میشوی،هیچ چیزی نمیتواند

جای مانوست را پر کند،آنجاست وجودش لازم میشود.

وقتی آن را بر سر میگذارم،با او نجوا میکنم،قدرش را میدانم

که مرا از نگاه های تیز نا محرمان حفظ میکند،و وجودم را

لطافت می بخشد.